Gedichten

[p. 62]

Winteravond.

Aan Peter Benoit.

Nu heeft zij alles gegeven,
de milde moederaarde;
de bloemen heurer gaarde,
de schaduw harer dreven, -
de vruchten die gedijd zijn
tot rijpheid in haar schoot:
zij mag gebenedijd zijn
de milde moederaarde.

Nu wil ze rusten, de vroede,
de milde moederaarde;
die zooveel schats ons baarde
is eindlijk barensmoede.
Zie, open wonden gapen
in hare naakte borst, -
nu wil ze rusten, slapen,
de milde moederaarde.

Donzen vlokken
vallen dwarlend wijd en zijde,
vallen stille,
tot een hermelijnen spreide.

[p. 63]

 

die de sluim'rende aarde dekt.

 

En der winden

 

gierend loeien, klagend zingen,

 

wild en somber,

 

wiegt den slaap der koninginne

 

die in 't vorstlik hulsel ligt.

 

 

 

Rust zacht, in statigen luister,

 

o milde moederaarde;

 

wij schuiven bij den haarde,

 

waar oude sagen fluistren:

 

van als gij weêr verrezen

 

in lentegloed en jeugd....

 

het moge spoedig wezen

 

o milde moederaarde!