Gedichten

[p. 60]

Winter.

't Is winter in de straten
en winter in uw gemoed;
ge voelt u alleen en verlaten,
en 't harte treurt en bloedt.

De zwarte gedachten te dempen
verlangt ge een vriendlijk tafreel!
o, denk u een dreve onzer Kempen,
waarin het zonnelicht speel.

O denk u met golvende halmen
de velden in zondagsrust, -
door frissche geurige walmen
u 't brandend voorhoofd gekust....

En zachtjes verwint u de toover,
- 't gemoed wordt licht en klaar,
stoffeert ge 't donkere loover
met een lief, aanlokkelik paar.

Zij kuieren ongedwongen
over 't mollige grastapijt, -
een flinke borst, de jongen,
een blonde deerne, de meid.

[p. 61]

 

't Zijn gekke, blijde dingen,

 

die zij vertellen, niet? -

 

de vogels schaatren en zingen

 

niet blijder hun liefdelied.

 

 

 

Hij zoent hare bloeiende lippen; -

 

zij bergt het stralend gezicht

 

en frommelt de voorschootstippen:

 

o eeuwig, eeuwig gedicht!

 

 

 

En over de wuivende halmen,

 

de gouden golvende zee,

 

trekken verre klokkengalmen

 

vol van weemoedigen vreê; -

 

 

 

*

 

 

 

En of, wat de droom u ontvouwde,

 

verdwenen, verzwonden is, -

 

een straaltje zult ge behouden

 

in hoofd en hart, gewis!