Gedichten

[p. 53]

Zomeravond.

Naar Heinrich Seidel.

Zomeravond, zoete laving,
als de zon ten westen daalde, -
tuintjes bloeien in het maanlicht,
aadmen koelte, spreiden geuren,
balsemgeuren heinde en veêr.
Bij de linden, hoor dat fluisteren
heimvol als het heimvol duister? -
Tusschen 't loover schittren lichtjes,
groen doorglansen zij de blâren; -
in de vreedzame avondstilte
klinkt gelach, gekout, gezang:
Rustig zit de brave burger
welgevallig op de huisbank,
rookt zijn pijpje, spreekt verstandig
nog een woordje met de buren, -
moeder breit, en knikt.... en geeuwt.

Maar der schoone, blonde dochter
drukt de blonde zoon des nabuurs
heimlik, heimlik en verholen
stil, de kleine witte hand.
En zij spreken zeer verstandig

[p. 54]

 

nu van 't eene dan van 't andre,

 

slechts van dàt niet, wat al bevend,

 

door de jonge harten zweeft....

 

Doch, de jongste zoon des huizes,

 

zegt, herhaalt het zonder argwaan

 

in de vreemde, doode tale

 

die tot martling onzer kindsheid,

 

eens het oude Rome sprak.

 

En, het boek in 't maanlicht spellend,

 

leert hij, leert hij, luid en ijvrig,

 

leert hij, ‘Amo, amas, amat!’