Gedichten

[p. 43]

Grootmoeder.

Naar R. Benedix.

Door de kleine, in lood gevatte
ruitjes, dringt een schalke zonstraal;
myriaden stofjes dansen
in den zongloed. Statig tik-takt
de oude hangklok in de stilte
van het ouderwetsch vertrek.

Grootmoeder zit bij de wiege
van het ouderlooze kleinkind; -
zachtkens neurt ze, stil, schier fluistrend,
't liedje van den ouden tijd;
't liedje dat haarzelve, als kind, reeds
lievend had in slaap gezongen.
Zoet herdenken!...... en daar rijzen
beelden uit een ver verleden,
die ze lang vergaan, vergeten
had gewaand, weer frisch ervoor:
Vele dagen, vol met zorgen
van den morgen tot den avond,
moeite- en arbeidsvol doorstreden,
blij doorstreden, en verhelderd
door de heilge, zaalge liefde:
kinder-, vrouwen-, moederliefde....
En er wellen warme tranen

[p. 44]

 

in heure oogen, als ze denkt aan

 

allen, die heur duurbaar waren,

 

die nu ginds, op 't vreedzaam kerkhof,

 

rusten in den eeuwgen slaap.

 

En een diep en stil verlangen

 

naar die allen roert heur harte,

 

en het schijnt haar, of ze een stemme

 

hoorde, die haar troostend toeriep:

 

dat ze lang genoeg geleefd heeft,

 

en heur taak hier is vervuld.

 

En heur hoofd zinkt op den boezem,

 

en tot eene vrome bede

 

vouwt zich 't beendrig handenpaar, -

 

en haar lippen fluisteren bevend:

 

‘Heere, Heere, 'k ben bereid.’

 

 

 

Maar in 't wiegje kraait het kindje,

 

nu ontwaakt, haar juichend tegen; -

 

en ze neemt het in heure armen

 

liefdevol het kussend, kozend. -

 

En 't verleden is vergeten,

 

en de weemoed is gevloden,

 

voor het beeld van hoop en leven,

 

voor het frissche beeld der toekomst,

 

dartelend, spartelend op heur schoot.