Gedichten

[p. 18]

VI.
'k Heb zoete liefde verdreven.

'k Heb zoete liefde verdreven

uit het ontlooverd nest;

en als een slot omgeven,

mijn hart met wal en vest.

De burchtpoort is gesloten,

de hangbrug is gelicht;

't geheel is overgoten

met mystisch treurig licht.

Of in de voegen schijnen

te bloeien bloemekens blauw,

zij zullen, zij moeten verkwijnen:

zij derven zonglans en dauw.

Nog zingt in dorrende twijgen

een eenzame nachtegaal.

Dra zal, - daar de echo's zwijgen,

verstommen zijn weemoedstaal.

Wel is het stil daar binnen,

maar 't is er rustig en goed;

en nimmermeer blaast op de tinnen
de wachter, met dartele zinnen,

een reizer den welkomstgroet.