Gedichten

[p. 17]

V.
Het haardvuur wierp zijn rooden schijn....

Het haardvuur wierp zijn rooden schijn

door 't kleine, geurige kamerkijn,

op uw bleek gezichtje mede:

waar vond men zoeter vrede?

Maar, plagend staakt ge naar de vlam

het kleine voetjen........ en ik nam

het bevend, staamlend tusschen

mijn handen in en dekte 't toen met kussen.

Dan vielt ge minziek aan mijn hals;

en is een vrouwenhart zoo valsch?

Wie kon het raden of weten:

de lente kwam, - toen waart ge reeds vergeten.