Zomervlammen

[p. 186]

IJzerlegende

Wie zit daar langs de bevrozen straat
in witte mantel en blauw gewaad?

Wat bergen haar mantelvouwen?

Wat houdt ze tegen haar borst gelast?
Wat prangt zij zo warm met haar armen vast?

't Is Onze-lieve-Vrouwe...

‘Onze-lieve-Vrouwe van Vlaanderland,
wat zoekt gij op dit verwoeste strand,

van bommen doorwoeld en granaten?

Geen hutje ziet men wijd noch zijd...
Geen boom, geen struik, geen paal, geen mijt,

slechts nu en dan óns, soldaten...

En in 't putje des Winters dan nog! Hoe snijdt
als messen de vlijmende wind en splijt

alomme de aardkorst open!

Wat deed u verlaten uw outertroon?
Wat bracht gij naar hier Heer Jezus, uw Zoon;

in Wie wij geloven en hopen?’ -

En langzaam hief haar fijnwitte hand
Onze-lieve-Vrouwe van Vlaanderland,

en 't was of engelen zongen:

‘Wat op mijn borst ik heb gelast,
wie ik in mijn armen zo warm houd vast,

is niet mijn eigen Jongen...

Mijn eigen Jongen, dat goddelik Bloed,
slaapt in zijn kribbe, onder Jozefs hoed',

waar ik Hem heb gelaten...

[p. 187]

 

Dit oord des doods heb ik opgezocht,

 

om, waar koude of kogel u vellen mocht,

 

u te dekken, gij, dapre soldaten...! -’

 

 

 

Onze-lieve-Vrouwe van Vlaanderland

 

trok even met haar fijnwitte hand

 

haar mantel open, den warmen...

 

Twee IJzerpiotjes sluimerden daar,

 

hoofd tegen hoofd, heel dicht bij elkaar,

 

met het geweer in de armen.

Aan mijn neef, oorlogsinvalied
PAUL DE MONT
te Ninove.

1917