Zomervlammen

[p. 96]

LXX

En buiten treed ik in de stille nacht
als in een dom met blauwkristallen muren,
waardoor een krans van zilvren sterrevuren
melkwitte stralen zeven, wonderzacht.

Als zoenen zwoel van weke vrouwemond
wuift mij het luwtje lauwe geuren tegen;
uit schemerzwart van dichtomloofde wegen
ademt een vlierboom balsemroken rond.

En plotsling glijdt, een lichtend gouden staf,
een manestraal langs haaggewas en bomen,
en in een waas van blanke neveldromen
ligt heel de gaarde stil gelijk een graf.

En 't is zó stil, zó wind- en loverstil,
dat, van de vijver, waar twee zwanenparen
als blanke scheepjes door het duister varen,
luid hoorbaar wordt het rimplend golfgeril...

O nu bij mij! Nu moest gij bij me zijn...
O tans uw mond en al zijn wonnekussen!
O tans uw stem, om zacht in slaap te sussen
mijn bitre zorgen en mijn wrange pijn!

O tans bij mij!... Waar zijt, waar blijft gij tans?
Mijn lippen, o! zij gloeiden nooit als heden!
Mijn hart was nooit zo vol van tranen en gebeden,
nooit straalde nog mijn oog met zachter glans.

Heil van mijn heil! Kunt ge, op de roze wiek
van 't zoetst verlangen niet hierhene zweven,
dat we, al wat slaapt rondom, wijding en stemme geven
met onzer zielen heerlikste muziek?...