Zomervlammen

[p. 95]

LXIX

De stilte trekt, op donzen voeten,

een stomme schildwacht, gans alleen,

door leêge straten... Treurig groeten

de sterren door de nevels heen.

Lang was de dag en zwaar van zorgen...

Mijn hart is lam; mijn hersens moê...,

en dubbele zorgen brengt de morgen

misschien...; mijn ogen vallen toe...

En toch, - toch vindt mijn ziel geen ruste! -

Gelijk de zeemeeuw, afgedwaald

bij 't wilde noodweer van de kuste,

waar zij, om te azen nederdaalt,

op klamme, half doorweekte schachte,

dwars tegen wind en waterslag

in, door- en voortvliegt heel de nachte

en voort- en doorvliegt heel de dag -;

zo wou, wat haar te pletter drukken -,

aan laag en grof haar kluistren moog,

mijn ziel het al aan flarden rukken

en vliegen, waar zij nimmer vloog;

zo wou mijn ziel, de wreed geslagene,

ópwiekend hoog uit slijk en slam,

afwerpen 't al te lang gedragene

slavinnepak, en - als een vlam

optongend boven mist en wolken,

uitspannen, groots, in 't groots azuur,

tot ogenlust van alle volken

mijn hemeldroom in zevenkleurig vuur.