Zomervlammen

[p. 92]

LXVII

Aan- en ineengesmeed door felle hamerslagen
van lust na lust en leed na leed in laaie gloed
van rode passie, door de hechtste min gevoed,
zijn onze zielen in 't verloop van al ons dagen
te scheiden nimmermeer.

Wat mens of noodlot doet,

waar ook het lichaam blijft en wat men 't dwingt te dragen,
wie 't zelfs behoren zal, de ziel zal niet versagen:
vast blijft zij de ander trouw, omdat zij trouw zijn moet.

Want, was ons ziel niet trouw, - 't zij de uwe, 't zij de mijne,
waarin de mond van de aâr in nachten zonder tal
met zoenen zonder tal inbrandde in wellustpijne
't nooit uit te delgen merk: ‘dit 's mijn en 't blijven zal,’
dan was ver boven haar het stoflik lijf verheven,
dat haken moet naar 't aâr en blaken heel het leven.