Zomervlammen

[p. 85]

LXII

En weder was 't het uur van scheiden....

Wij stonden op de zoom van 't bos....

In vage scheemring, bruin en ros,

vóor ons de grenzeloze heiden....

Daar achter, ver, in wolken rood,

bloedde de grote zonne dood.

Hoe vreedzaam ruiste 't loof der sparren!

Hoe stil, hoe eenzaam was het al!

Terwijl, in de eindloze hemelhal

ontglommen, één voor één, de starren

en, hier en daar, in kruinen hoog

een vogel nog naar 't nestje vloog.

Die ganse dag - hoe ras vervlogen! -

had ik genoten aan uw zij. -

Voorbij! Voor heel een week voorbij!

En vochtig voelde ik bei mijn ogen.

Koud werd mijn hart en zwaar als lood....

Mijn pols viel stille, stil als dood....

De kus, die 'k toen je heb gegeven,

was koud, niet waar, als ijs zo koud!

Hoe was 'k op eens zo moe, zo oud

en zonder moed en hoop in 't leven?

En wat ik pijnde en dacht en zocht,

geen woord, dat mij verluchten mocht!

[p. 86]

 

Toen 'k ging, verrees op al de wegen

 

de mist.... Nog eenmaal keerde ik om

 

en zag je staan, roerloos en stom,

 

en stak je bei mijn armen tegen.

 

Met lome, wankelende schreên,

 

stapte ik de nacht in, gans alleen!