Zomervlammen

[p. 57]

XLIII

o Sterren, vriendlike ogen van de nacht,
en, gij, o Maan, die als het aanschijn zijt
van een zeer goede god, die, eindloos zacht
neerblikt op wat hier de snelvliênde Tijd
baart of doet sterven in staag wislend spel
en trouw zijn weg gaat, vreedzaam, kalm en hel...;

gij, zoete Sterren, die mij tegenwenkt
als wilt gij vragen: ‘Blijft gij ginds nog lang?’
en gij, o Maan, die aan mijn bleke wang
de zachte koestring van uw kussen schenkt; -
ik bid u, Sterren, gij, die 't weten kunt,
ik bid u, Maan, die aan heel de aarde gunt
in éens uw teedre klaarte; Sterren, Maan,
ziet gij mijn Lief niet rusten in uw schijn?
Ziet gij mijn Liefste?

Door haar raamkozijn

vallen uw stralen... Ziet gij 't rustbed staan? -
Moê op de peluw ligt haar hoofdje teer;
haar zwanenarm hangt langs de sponde neer;
de blanke borsten zijn een bloemenpaar,
donswitte kelken, zwellend in de gloed
van meizon, die ze koost en kust, en daar
springen de zwachtels los, en wonderzoet
ontluikt, van weelde dronken, weelde en smart,
't in geuren smeltend, bloedrood bloemenhart.

[p. 58]

 

Zó ziet gij haar, o Sterren; zó, niet waar?

 

ziet gij, o Maan, mijn wondre zieleblom.

 

En 'k smeek U, Maan, - en Sterren, 'k smeek er om:

 

zoent van mijn lippen met uw stralen klaar

 

dees kussen af, en gaat dan, Sterren, gaat

 

en legt ze zachtjes op haar zacht gelaat....