Zomervlammen

[p. 45]

XXXIII

Hier aan je voeten laat me leggen,

het aanzicht in je kleed gehuld,

en aarzlend, als een zondaar, zeggen

al wat mijn hart tot barsten vult;

laat uit me snikken 't lang begeren,

't vergeefs begeren, brandend heet,

dat al mijn krachten zal verteren

en waarvan niemand, niemand weet;

't verlangen, 't schuw bedeesd verlangen,

niet naar het hoogst, dat Min belooft,

slechts.... naar jë adem op mijn wangen,

slechts.... naar je handen op mijn hoofd;

niet naar het heerlikst, dat het leven

- wie 't zeegnen wil - genieten doet, - -

slechts naar wat je ongevraagd, wilt geven,

jij, zó rijk, van jë overvloed!