Zomervlammen

[p. 44]

XXXII

Nu niet meer strijen...
Heb toch erbarmen...
Kom zacht je vlijen
hier in mijn armen...
Geef je gevangen...

Ik kan niet meer.

O! 't Lang verlangen,

Het schrijnt zo zeer...

Uren en dagen,
dagen en weken, -
komend zo trage,
trager verstreken, -
al wat zij brachten:

dromen alleen,

machten en trachten,

werklikheid - geen!

Leg op mijn zwoele
slapen, die branden,
om ze te koelen,
beide jou handen...
Laat teer ze glijen

over en weer,

zacht als een zijen

vogelenveêr.

Laat me, aan je knieën
nedergezeten,
't leven ontvlieën,
alles vergeten...
en zwijgen, o! zwijgen,

dat niets toch verstoor

je zalige hijgen

heel dicht bij mijn oor...