Zomervlammen

[p. 15]

XII

Een purperen vlammetje,

kreitst en kranst

een vlinder, een vuurrode vlinder,

en glanzedanst

en zwiert en zwaait

en licht en laait

nu hier dan ginder,

doch komt en keert altoos, altoos

naar de zelfde roos!

Duizend bloemen met open monde,
duizend bloemen geuren in 't ronde...

De vlammende vlinder ziet er één

en anders geen!

Het purperen vonkje kreitst en kranst

en glanzedanst

daarheen

alleen!

Die roos ben jij,

de vlinder... mijn gedachte!

Bedroefd of blij,

zó dag als nachte

bij jou is hij!