Lentesotternijen

[p. 93]

Intermezzo.
3.

Ik trek reeds vroeg de meerschen door

en hoor de Zenne stroomen.

Traag rijst, als een vool, de blanke smoor

en slingert rond alle de boomen.

Schoon prijkt gij, wilgen! in 't fonkelend kleed

des dauws! De vogelen schallen

hoog in uw kruinen, ter vlucht gereed,

en hooren de droppels vallen...

't Zijn perels, duizenden! geel en rood...

De zonne flonkeren zij tegen. -

En statig schudt gij, o wilgen het hoofd

en zaait die op stegen en wegen. -

En één van die perelen, wonder nat,

viel tintelend van uwe blaren -

en ik heb haar op mijne lippen gevat

om haar hier, in mijn hert, te bewaren.

[p. 94]

 

Een enkel arm gensterken zonnegloed

 

was juist in dat dropje gedrongen...

 

Dat smeult nu en kerst diep in mijn gemoed,

 

sinds ik 't dropjen heb binnengedronken.

 

 

 

En speelt daar nu ergens een stralekijn

 

door een droppelken dauw, op de bloemen,

 

dan is het me een dwingen, o zonne, uwen schijn,

 

o wilgen, uw tintlende perels, te roemen!