Lentesotternijen

[p. 59]

8.

De waterlelie fezelt stil:

‘Ik moet u een ding verraden...

Twee jongen gelieven... gistren nacht...

Hoor toe, wat gekke daden!

Die kwamen met lijnen, netten er bij,

den stroom zacht langs gegleden

en hielden, bij 't zwenken der boot, gansch zoet

mij onbegrijplike reden...

Zij - duikte de hand in den klaren vloed,

om den kloppenden pols te koelen,

hij - wou op den eigensten stond, op beurt

de warmte van 't waterken voelen!

Doch - onder de baarkens, ontmoetten elkaar

verstolen eweg, hunne handen,

nu vloden ze elkaar, dan vongen ze elkaar,

mij raakten ze - ik voelde ze branden!

De visselkens hebben er niets van gemerkt

van die zalige liefdestonden...

Ik echter, heb alles, met heimlik genot

bespied, uit de duisteren gronden.