Lentesotternijen

[p. 52]

3.
Avond-‘Senhsucht.’

Waar de bronne sproeit,

de mosroos bloeit,

daar blijf ik denkend staan,

als de zonne rijst

of het Westen grijst

en de krekels slapen gaan.

De wolke glijdt

zoo snel, zoo wijd

naar 't purperend Oosten heen.

Ik denk aan u...

en voel mij nu

gebannen, gansch aleen!

Traag valt de nacht...

heimlik en zacht

zwabbren de koeltjes rond...

Ik meen, dat is

een adem... Wis

een zoen van uwen mond!.....