Lentesotternijen

[p. 47]

II
Tweede krans
‘Nacht in de lente’

[p. 49]

1.

Lauwe koelte en vrede dauwt

op de velden neder.

Uit het fluisterend, ruischend woud,

keer ik droomend weder.

Al de bloemekens, lang reeds toe,

buigen zacht voorover.

Vink en merel, wiegensmoê,

kreunen tusschen het lover.

Blanke deernen, malsch en zacht,

dagen allerwegen!

't poezel kopje, met gras bevracht

lacht me zoetjes tegen.

Eéne priemt, met haar scherpen blik,

diep, diep in mijn ziele.

Droomend sta ik, jubel, schrik...

'k Wou voor haar wel knielen!

'k Wou wel, om een kus van haar'

rozenmond te werven,

gansch den nacht tot den ochtend klaar,

om hare hoeve zwerven.