Lentesotternijen

[p. 32]

16.

Goud, geel, geel en goud
is het veld, waar trillend van wonne,
het koolzaad op ende neder douwt

en reuzelend berst in de zonne.

Goud, geel, een eindeloos meer
van schommelend - guldene baren,
zoo klimt en daalt het, heinde en veer,

waar de winden daar over varen.

De zonschijf gloeit - op iedere blom,
flodderen, fladderen, op wieken
van goud, - met zalig minnegebrom,

goudhaantjes, pepels, en vliegen.

‘Kom in maar,’ fluistren de kelkjes, zoet,
onhoorbaar voor ons; - en daar duiken
pepel en goudhaan, wonder te moede

in de blaân, dat de stengelkens buigen.

Maar als hij, het zinderend bloemenhert
ontstijgt, gansch bevracht van den honing,
dan siddert de pepel van lust en smert,
tiegt, snel als een zucht, door de blauwende vert,

- den hemel -, en droomt zich een koning!

[p. 33]

 

Dat doet der liefde toovermacht! -

 

Des, zoetertje! laat mij ontlezen

 

uw bruin-zwart oogje die wonderkracht...

 

 

 

En ik zal, als het pepelken, koning wezen!