Lentesotternijen

[p. 31]

15.

‘'t Liefste plekje dat ik weet
ligt diep in den den groene dale.
Du hexken, hou dijnen schoot gereed,
dat ik u lovers en bloemen hale.’

Toen ik, des morgends, met vluggen tred
kwam door het dal gegangen,
toen hebben de bloemekens afgelet
mijn aarzelen en verlangen.

Zij wisten vast waarheen mijn voet
strekte. Want allen begonnen
te wiegen, te geuren, en groet op groet
te zenden ter glansende Zonne.

Zelfs 't bezeken, dat in den bladrenhang
eerst gistren begon te blozen,
dat wiegde me daar, half rood, half blank,
zoo wel als zijn buren - de rozen.

Maar een van de rijpste, rood als een vlam,
wist mij zoo toovrend te wenken,
dat ik het van onder zijn bladje nam,
om, hexken, aan u - het te schenken.