Lentesotternijen

[p. 29]

Een lied aan Ophelia.
14.

Nu wou 'k u wel graag, in rijm en dicht,

al wat daar de vogelkens fluisteren

in talen

zoo wonder, in maten zoo licht,

verhalen,

wen gij mij op 't herte ligt! -

O kon ik, wat zoudt gij niet luisteren!

Doch, wonderfijn

zal 't oor wel zijn

om het babblen van vogels of twijgen

te vatten, en dàn - in, klank en woord,

als perelen op eene zilvren koord,

dat alles samen te rijgen!

Dus, hex'lijn-zoet, misduid het niet,

zoo 'k alles niet verhale:

slechts weinige toontjes van 't wonder lied

begrijp - en mag ik vertalen.

En om zulks te mogen, o kind, nog zou

ik behoeven - de frischheid der loveren,

de geuren der bloemekens, rood, blank, blauw,

[p. 30]

 

de rapheid der winden, koel och lauw,

 

in woorden te kunnen hertooveren!

 

Want - ‘minnen,’ zoetertje, zingen zij.

 

Zij heeten 't een hemel, minnen!

 

Een hemel - ook zóó noemen 't wij,

 

niet waar? waneer wij, zijde aan zij',

 

vermengen hert en ziel en zinnen.

 

Hoor! - Zoete kussen, mond op mond,

 

wild-langende oogen, malkander zoekend

 

en duikend diep in der zielen grond,

 

en boezems, rustloos golvend, zwoegend:

 

dat alles meldt de vogelenzang,

 

diep, tusschen den suizenden blarenhang.

 

 

 

Maar schoonst nog is des wildzangs eind!

 

- Och! Moet ik het u verklaren,

 

nu dat ik kusse en nog kusse, wat heinde

 

en verre weêrschalt door de blaren? -

 

Zij zeggen: ‘Hij is met zoenen mild,

 

hij prangt en prest u, wilder dan wild;

 

zijn zenuwen zien wij beven!

 

Maar of hij miljoenen jaren u kust,

 

nog, kind, is zijn liefde nimmer gebluscht;

 

die sterft maar aleen - met zijn leven!’