Lentesotternijen

[p. 10]

5.
‘Een zaaier ging uit zaaien.’

Nog eer der zonne gloeiende kus

van berk en brank heeft dauw gedronken,

treedt moedig de stevige landman, flus

naar 't veld, in nevels nog verzonken.

Daar trekt, den eedlen kop omhoog,

de zwarte ruin de lange voren,

snuift blij den wind, en - vuur in 't oog,

laat, stapvoets, luid gehinnik hooren!

‘Jutho, mijn paerd!’ - de djakke knalt,

‘Jutho!’ ziet eens dat ploegmes blinken,

‘Jutho! mijn bles!’ - de djakke valt:

't geweldig ros trilt op zijn schinken

en snuift en stampvoet. ‘Juth! steeds los

vooruit!’ - 't Dier schudt zijn maan, de zwarte:

daar baadt de zonne het machtig ros

in goud, van uit de hooge verte.

‘Jutho!’ - En achter paerd en ploeg

fier treedt de zaaier: struische jongen;

borst bloot, - is de uchtend koud en vroeg,

en in die borst twee ijzeren longen!

En, stap op stap, daar spreidt zijn hand

mild, door de diepe, bruine voren

[p. 11]

 

het kostbaar zaad, de gouden plant:

 

het vruchtenbrengend voedzaam koren!

 

 

 

Dan - akker op en akker neer,

 

den noen door, tot in 't avondgloeien,

 

daar gaat hij, zaaiend, over en weer,

 

de korrels goud die straks gaan bloeien!

 

‘Rust zacht, mijn zaad. Gij, zonnegloed,

 

warm, week de harde, kille kluiten,

 

en gij, o Aerd, bebroei het goed,

 

en doet het hoog en welig spruiten!’

 

 

 

Doch eer hij 't doomend land verlaat

 

in d' avondglans, dan blijft hij stille

 

een pooze, en over 't kiemend zaad

 

aanroept hij Godes besten wille.

 

‘Goedheil, mijn werk! voorspoedige lucht

 

moog u, zweet van mijn aanschijn, hoeden!

 

Groei op, word brood: mijn eigen vrucht,

 

mijn' eigner liefde zoetst genucht,

 

mijn eerstgeboorne - zult gij voeden!’