Lentesotternijen

[p. 8]

4.
Eene dagelve zingt:

'k Heb in den groenen gaarde

gedwaald, den ganschen dag.

Waar ik ook zweefde en staarde,

't botte alles wat ik zag.

Aan ieder takje hing een knop,
bepereld met een morgendrop

in 't uchtendlicht te beven! -

Juch-hei!

‘Wilt bli ende vroolic zijn!’

De Mei

vernieuwt het leven.

Flus ben ik heen getogen

naar 't woud, 't herbloeiend woud.

Daar heb ik wen de vogels vlogen,

heimelik in elk nest geschouwd!

In iedere woning, nog zoo klein,
liggen daar eitjes, rond en rein,

waarrond de voglen zweven! -

Juch-hei!

‘Wilt bli ende vroolic zijn!’

De Mei

vernieuwt het leven!

[p. 9]

 

Gij, bloemekens langs de hagen,

 

ruischt voort maar welgemoed,

 

als woudt gij kussen vragen

 

aan wind en zonnegloed.

 

Gij, aardige liefkens, die 's avonds laat

 

zoo vaak langs ruischende hagen gaat,

 

waakt op, niet thuis gebleven! -

 

Juch-hei!

 

‘Wilt bli ende vrolic zijn!’

 

De Mei

 

vernieuwt het leven!