Lentesotternijen(1881)–Pol de Mont– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina XII] [p. XII] An Pol de Mont. As drück en Broder mi de Hand, de wedder kumt ins Vaderland, as wenn en Nawer mi begröt, so klingt mi, junge Fründ, din Leed. Weer dat de Ton nicht, den ik hör, as ik to Hus bi Moder weer? Se wuss to singn ‘ut fram Gemöth vun Leid un Lust, vun sur un söt.’ Ol Leeder weern dat, de se sung, en Ton weer 't, de to Harten gung, un wal ik nöss inn Leben hör - Nix keem mi aan, wat so mi röhr! Wul hör ik oft en högern Ton, de grote Welt de klung dervon; doch mi weer jümmer so to Sinn, as fehl, ik weet ni wat, darin. Do heff ik lurt un horcht un söcht na dissen Ton, so wahr un echt, Un drop ik em, du weerst alleen, min Modersprak, du klungst so schön! [pagina XIII] [p. XIII] Doch leegst du slapen un to dröm', as Vageln abends in de Böm. De grote Welt sä rund herum: din Mund weer slaten, du weerst stumm. Doh hör! Wat schallt dar ut de Feern? Das is din egen Stimm to hörn! - De Vlaamschen Sängers de sünd waak - Dat is se sülbn, uns Modersprak! Dat is de Ton, wona ik söcht, dat sünd de Leeder, tru un echt, dat is de Klang, as ik em hör, do ik as Kind bi Moder weer. Uns egen Slach! Uns egen Blot! Mi is, as war dat Hart mi grot! - Du, jüngste, reck mi mal de Hand: Welkam' int plattdütsch Holstenland! Kiel, 17 Oct. 1880. Klaus Groth. Vorige Volgende