Lentesotternijen

[p. II]

[p. V]

MIJNEN HOOGGELEERDEN EN DIERBAREN VRIEND,
DEN KIELER-HOOGLEERAAR
EN MEESTER-DICHTER DES
‘quickborns’,
DR. KLAUS GROTH,

[p. VI]

WORDEN DEZE
LIEDEREN EN SCHETSEN
ALS EEN HARTELIK HULDEBEWIJS
OPGEDRAGEN.
POL DE MONT.

[p. VII]

Toewijding en antwoord

[p. IX]

An Klaus Groth

Wer singen kann in Weh un Freud

as Nachtigal inn Wald;

wer faten kann in Ton un Wort

wat in sin Hart rin hallt;

de Blomen plückt inn egen Gaarn

un tru, un flicht un recht,

sik jümmer Kind vun Moder föhlt,

un ‘Vader unser’ seggt:

Di - söte Sänger, lewe Fründ -

mit echt un dütschen Moth,

di gröt un leev ik - nimm min Hand:

bün Kind vun 't sülwe Blot!

Dat weern wul schöne Dagen, nich? -

nu lang' darhin, so lang'! -

as noch uns egen söte Sprak

in Red un Leeder klang!

Langs gröne Wisch, langs smalle Weg',

int wide blide Feld,

dat Volk, en Hart, en Sprak verstunn:

‘de eenzige op de Welt’!

Horch! Wat dar stoehnt so feern, so wit,

as Engelsklang inn Drom,

dat is keen Wind, keen Blatt dat röhrt,

keen Vagelleed inn Bom.

[p. X]

 

So blank ann Heben seil de Maan,

 

still, in de Schummerntied,

 

voer Doer, dar steit un tövt lütt Diern,

 

dat Hart so voll un hitt.

 

De Scheper, ute Feern, de winkt

 

de Leefst den Tun entlang:

 

dar is so small de Rosenweg,

 

dar is so smuck de Gang!

 

Un wenn Se, Twe gar arm in arm,

 

bi'n Wiechel op den Steen

 

beid sitten und selbander söt

 

so deep in Ogen sehn -

 

so klingt en Leed bi stille Nacht,

 

söt as vun Nachtigal,

 

un, vun den hogen Bom dar schallt

 

't ol ‘Lorifa’ hendal. -

 

* _* *

 

Lang weer dat stumm! Lang sleep int Bur

 

as mal de Prinzessin,

 

dat ole Wort, so smuck un fin

 

dat Leed vun ‘Tru un Minn’.

 

Lang weer dat dot! Un rusch ok noch

 

de Bom den Barg hentlang,

 

dot weer de Vagel in dat Nest. -

 

‘de egen Hartensklang’!

 

Do klung en Ton ut deepe Borst,

 

do Stunn en Sänger, free

 

un stolt, as ut de Skalden-Tied,

 

un mit en Ton as de;

[p. XI]

 

do trock he mit der Cither ut

 

un fung to singen an,

 

mank Sorg un Noth, in egen Sprak,

 

dat Leed, so lang toschann!

 

 

 

Un wo he gung, in Wald un Feld

 

un ünner Bök un Linn,

 

dar rusch so schön de Voerjahrswind,

 

dar lach de Sunnenschin;

 

dar blöh der op so menni Blom

 

un, wo de Summer geit,

 

daar singt de Vageln frie un stolt

 

‘des Maien Herlichkeit’.

 

Un wo de bliede Sänger gung

 

op Bargen un int Dal,

 

dar röhrn sik Flünken in dat Nest,

 

lev op de Nachtigal;

 

dar stunn se op, noch mal so schön

 

as do de Prinzessin,

 

de söte Sprak, uns egen Wort,

 

dat Leed vun ‘Tru un Minn!’

 

 

 

Du, dütsche Skald, du edle Fründ,

 

du frie un stolt Gemoth -

 

di leev un gröt ik - nimm min Hand:

 

Bün Kind vun 't sülwe Blot!

10 Oct. 1880.

Pol de Mont.