Fladderende vlinders

(1885)–Pol de Mont– rechtenstatus



[pagina 105]

XI Twee schilderijtjes met getaande kleuren Zeer oud, zeer nieuw Aan eene heerlike, Kleinbrabantsche dorpspioen ‘En weet ge nog,’ vroeg hij, en kuchte eens, ‘en weet ge nog, Roosken, mijn kind, hoe vaak ik u torschte op mijn' schouders, bij zomersche zonne, door gras en door graan, en des Winters, door regen en wind? Vergeet gij, hoe ik u ter school droeg, hoe 'k toen reeds uw makkertje was, hoe vaak ik uw' lokken met kollen doorvlocht, hoe trouw ik uit Bijbel- of prentenboek u lessen vorenlas?’ - - ‘Och, Wannes!’ zoo zuchtte zij, ‘Wannes!’ ‘En weet ge nog,’ vroeg hij, - ‘'k onthield, ik, als gebeurde 't eerst gist'ren, dien dag, - hoe vaak ik in vijvers, in wouden, de visschen ving, de nesten zocht, belust op het loon - uw' lach. Onthieldt gij, hoe 'k soms, uit den bogaard, zoodra ik een' appel vond,
[pagina 106]
het zette op een' loopen naar Roosken, mijn' zus, en - beet ik al zelf eens! - de sappigste helft bewaarde voor uwen mond?...’ - - ‘Och, Wannes, toch!’ zuchtte zij; ‘Wannes!’ ‘En,’ sprak hij, ‘ja... zie... da's nu henen...’ en hij wreef langs zijn oog, met een' zucht; ‘toch kan dat nog keeren... mijn bloem'ken... Och! spraakt gij dat woord, en ach! vondt gij dien kreet! Nòg keerde 't, hoe lang al gevlucht! Groot zijt gij... en struisch...’ - hij bekeek van terzij de meid, - ‘en al lang nu geen kind... Toch draag ik u weder op boezem en arm, langs stopp'ligen akker, door reuzelend graan, heete zonne, en verstijvenden wind!...’ - ‘Och, Wannes...!’ zoo snikte zij, ‘Wannes!’ 1878.
't Oude paarken Zij waren al vast de veertig door, wanneer zij zijn getrouwd! - Nu zijn ze beiden grijs en zwak, gerimpeld, en stram en oud. Zij hadden vroeg malkaar gekend; te zamen hunn' kindsheid verspeeld. - Zoo blond was hun haar; als een' roos hunn' jeugd! Veel werd er gekust, gestreeld!
[pagina 107]
Plots roffelden trommels: ‘'t Is krijg!... In het veld!’ Op de grenzen vloeide reeds bloed. - Zij zwoeren elkander - doodsbleek - trouw! Zij weende, en hij ging, vol moed! Beî hielden woord. Haar held kwam weer, maar zoo lang, ô zoo lang daarna. Zij had hem gewacht in reinheid en trouw - hij sloot haar in d'arm, als zijn' gâ. Ach! 't was reeds Winter voor de twee: witte vlokken besneeuwden hun haar. - Nu strompelen beiden op krukken voort, doch - steunen toch malkaar. In 't hofken, waar zijn tabak geelt, breekt hij de dievenGa naar voetnoot(10) uit. Zij staat en gaat en kookt, en voedt twee vinken in de muit. Slechts, als des zondagachternoens, het schaterend stemgedruisch der kinderen hun in de ooren schalt, dan wordt het zoo doodsch in huis! Wat schijnt hunn' kamer zoo leêg, zoo groot! - Stil staren de twee op malkaar, en denken - aan hunn' verre jeugd en aan hun zilveren haar. 1878.	voetnoot(10) Zie Inhoud en Aanteekeningen.