Fladderende vlinders

[p. 21]

Ritornellen en terzinen

[p. 22]

1884-1885

[p. 23]

I
In 't vroeg der lent

In 't vroeg der Lent, wen witgewolde katjes

neersneeuwden uit het loof der hazelaren,

wen 't eerst groen takje, rond des wingerds latjes

zich henenvlocht, vol fijngetande blâren,

zat, in 't priëel, van zoete schaûw omgeven,

mijn lief, en vlocht zich knoppen in de haren.

Door 't geurig dak van groen, hoe dicht geweven,

viel schuins een zonnestraal - en, in dien strale

zag zij, in wilde wals, goudstofjes zweven.

Vóór haren voet zat haar' duivin, de vale,

terwijl de doffer, zwart met witte vlekken,

naast haar den staert ontvouwde in trotschen prale,

[p. 24]

 

als noodde hij het lief tot trekkebekken.

 

Stil was het al! - Geen takje werd bewogen;

 

geen vinkenslag kwam 't plechtig zwijgen wekken;

 

 

 

geen honigbie kwam gonzend toegevlogen.

 

Zij?... vlocht steeds voort, in mijmering verzonken.

 

Toen sloop ik bij. Met heim'lik blikkende oogen

 

 

 

dorst ik, het loover scheidend, binnenlonken... -

 

ô Schouwtooneel, waarbij de driften zwegen!

 

De duiven, tripp'lend op haar' boezlaar, dronken

 

 

 

uit haren mond. Zij aaide beide tegen,

 

en raakte vlerk en hoofdjes met haar' lippen.

 

- Stil bad mijn hert: ‘Dat God uwe onschuld zegen!’

 

 

 

Dien dag kwam niets van 't zoete kussennippen.⁽²⁾

(2) Zie Inhoud en Aanteekeningen.