Claribella

[p. 187]

XXI.

Mijns herten gheren
moettic ontberen,

o grote pijn!

Mi es ontvloghen,
groot Got, onttoghen

die minne mijn.

Serpenten bose
ende tonghen lose

spoghen venijn,

ten spijt van trouwe
moettic, in rouwe,

allene sijn!

Cost Ghi beloven,
ende gheloven

hun wensch en woert,

[p. 188]

 

nie waert Ghi waerdig

 

mijn hart nocht vaerdig

 

tot mijn behoerd.

 

 

 

Ende toch, Ghi wrede,

 

morghen als hede

 

beminnic U,

 

want minnic, bedervic, -

 

mer latic, so stervic,

 

so minnic nu.

 

 

 

Daerom ic draghe

 

met stiller claghe

 

de lasten mijn....

 

Mocht Ghi hier wesen

 

bi mi, ghenesen

 

waer al mijn pijn.

 

 

 

Van minnen te quelen

 

ende dát te helen

 

haer, die men mint,

 

dat's so grote pine,

 

dat alle medisine

 

daer af verblint.

 

 

[p. 189]

 

Des sijt niet erre

 

ende blijf niet verre,

 

dies biddic U.

 

Neemt wech mijn grief, ach,

 

peinst om mi, lief, ach,

 

als ic om U.