Claribella

[p. 164]

XIII.

De maanschijn hangt, als een brugge,

op zuilen van kristal,

over een vale heide

onder d' eindlooze hemelhal.

Naakt en bloot de wijde heide...

als een kerkhof naakt en bloot...

- Is dat de slaap des Winters?

Is dat de slaap der Dood?

Als weefden onzichtbare handen,

handen, uit het schimmenrijk,

een koele witte wade

om een onzichtbaar lijk,

zóo ligt, in het bleeke maanlicht,

een rag van draden gespreid,

waar duizend tranen op blinken

door onzichtbare oogen geschreid...

[p. 165]

 

En als was het de stilte, of de maanschijn,

 

of de nacht, die tot tonen werd,

 

zweeft wijd, door de ragfijne luchten,

 

lijze een lied - vol vlijmende smert...