Claribella

[p. 121]

XVI.

Slechts hij die, minnend, aarde en God vergeten,
naast zich, in vleesch en bloed, het beeld ziet rijzen,
door hem, in stilte van zijn hart, aanbeden:
- háar is hij gansch; een nimmer breekbre keten
hecht hém aan haar; zijn bloed - hij voelt het ijzen;
een wilde drift doorsiddert al zijn leden;

steeds is zij daar naast hem; de almachte Horen
verwekken uur noch stond, zij treedt hem nader,
zij, de éene, tusschen duizend uitverkoren!
O! Droog zijn tranen, moeder, steun hem, vader:
die éene juist kan nimmer hem behooren!
Wie wordt d' ellendeling tot schut en rader? -

Hij zwijgt, maar sterft. Zij mag, zij zal niet weten
wat omgaat in zijn ziel. Zijn haren grijzen:
nog is de strijd, zoo schriklijk, niet volstreden,
- doch 't hart wordt zonder meêlij stuk gereten....
Die zulke wonden in de borst kan wijzen,
die weet alleen, wat smart ik heb geleden.