Claribella

[p. 107]

VIII.

Een bleeken vloed van tranen schreit

aan d' ijlgeveegden trans

de blanke, droeve hemelmeid.

Haar krank geglans

wekt in mijn stille, doodsche cel

zoo'n vreemd geschijn,

de schaduwen opwaart schrikkend...

O kind, o kind, o kindje mijn,

waar zijt Gij wel!

Mij ligt iets zwaar, zoo zwaar als lood

in 't zieke, loom gedacht;

iets vreemd en verschriklijk: smart of dood,

zweeft door den nacht.

En huiveren moet ik, kil en koud,

als raakten mij

ijskoude spokenhanden... -

Gij, engel, die mij beschermen zoudt,

verliet Gij mij?

[p. 108]

 

En of mijn geest mijn lijf verliet,

 

zoo lig ik in mijn stoel.

 

Of 't hart nog klopt? - Ik weet het niet,

 

ik denk noch voel!

 

En slap, als een verflenste bloem,

 

mijn hand hangt neer...,

 

slap, langs mijn stramme knieën... -

 

Du, lievling, Du, mijn lust, mijn roem,

 

keer weer, keer weer!