|
| |
| |
| |
| |
't Hi-ja van mijn ezelken
Seguidilla's
I.
Naast mijn ezel, wiens bellekens klonken,
daalde ik fluitend het bergpad af.
Vogeltjes piepten in heesters en stronken,
leutig stapte mijn ezel op draf.
Tusschen de bergen - tandarada!
werkte in den wijngaard het lieflijkste meisje... -
‘Ezelken, groeten wij 't meisje?’ - Hi-ja!
| |
| |
| |
II.
In 't schemergoud der middagzon,
den zonhoed op het hoofd,
stond zij, en perste in kuip en ton
Veel bijtjes snorden rond....
Zij wisten niet, waar 't lekkerst ooft was,
| |
III.
Door zooveel schoon bewogen,
De rechter boven haar oogen,
Mij was 't, of heel de hemel
| |
| |
| |
IV.
In koelende schaduw, op 't malsche kruid,
liet ik mijn ezelken grazen.
Luid bulkte het dier zijne blijheid uit....
Ik hoorde het kauwen en blazen!
‘Heisa! Bitter op lip en mond’,
dacht hij vast, daar hij distlen scheerde,
‘dát maakt immers het hart gezond!’
| |
V.
Tot de plukster trad ik nu.
Hoflijk boog ik neer....,
stamelde zacht: ‘God vordere u....’,
mompelde ook iets van 't weêr!
't zoetste woord, dat een mond ooit uitbracht... -
| |
| |
| |
VI.
't Zweet droop van mijn voorhoofd neder,
‘Pablo,’ vroeg ze, en ach! hoe teeder
klonk dat, ‘hebs du dorst!’
trossen, die bloedend van rijpheid, kerfden!
| |
VII.
En toen ik uit haar handen
voelde ik haar vingers branden
spoot mij het sap der bessen
| |
| |
| |
VIII.
Fluks lei ik om haar volle leden
den rechterarm, en sprak aldus:
‘Dat wordt een echte kermis, heden,
kruidt gij dat wijntje nu met een kus!’
Wat maakte mij op eens zoo driest? -
‘Hatsji!’ deed Grauwtjen, en lachend zeide ik:
‘Gij hoort het, kind, het is beniesd!’
| |
IX.
‘En - wat beniesd is - móet geschiên,’
‘Is dat geen wet van kristen liên?
Zoo dus - als 't hoort....’
streek met haar vinger langs haar neusjen
| |
| |
| |
X.
Boos hief zij 't vuistjen op:
snel, met een kus, haar rooden mond,
| |
XI.
Doch, eer nog Grauwtje, op mijn bevel,
had reeds de deerne, bliksemsnel,
Ik zal u leeren meisjes zoenen!’ -
| |
| |
| |
XII.
Naast mijn ezel, wiens bellekens klonken,
daalde ik al fluitend het bergpad af.
Vogeltjes piepten in boomen en stronken,
leutig stapte mijn ezeltje op draf.
Tusschen de bergen - tandarada! -
plukte maar, plukte steeds 't liefelijk meisje!
‘Ezeltje, huwen wij 't meisje?’ - Hi-ja!
|
|
Auteursrecht onbekend
