Claribella

[p. 55]

XXVIII.

Als een blonde beek, zilvergekeid,

kronklen uw haren,

o wonnige meid,

over 't gras gespreid,

doorweven met rozeblâren.

Als twee meren zoo blauw

en zoo afgronddiep,

dat geen oog aanschouw

wat er ooit in sliep,

doch waaruit al 't licht

van het zonnegezicht

de wereld zou tegenstralen,

zoo glanzen uw oogen, o wormige meid,
zoo lacht mij uw eigene zaligheid,
uw kussensweelde en uw minnensgenot

[p. 56]

 

uit uw oogen, uw flonkerende oogen tot

 

in mijn sombere hart, in mijn hart heel diep,

 

en wekt er, en wekt er al 't heil, dat er sliep...

 

 

 

Als een blonde beek, zilvergekeid,

 

kronklen uw haren,

 

o wonnige meid,

 

over 't gras gespreid,

 

doorweven met rozeblâren....