Claribella

[p. 57]

XXIX.

De volle maan sneeuwt over 't land

krijtwitte stralen...

Leg thans uw handjen in mijn hand,

kom samen dwalen.

Langs 't beekje loopt het liefste pad:
het loover suist er, 't water spat

en blinkt in 't duister....

Sta even stil..., een enklen stond!
- Ik zoen uw oogen, wangen, mond...,
maar wilt Gij spreken, - fluister, fluister!

Wat ligt de vijver maagdlijk blank

in 't maangeschemel!

Daar, onder de iepen, wacht de bank...

Dáar is... de hemel!

Kom, op mijn boezem, in mijn arm,
kom rusten, slapen, zacht en warm

in 't schemerduister.

O zalig plekje! Zoete stond...

[p. 58]

 

Kom, kus mij oogen, wangen, mond...,

 

maar wilt Gij spreken, - fluister fluister!

 

 

 

O! De avondlucht is éen gegons

 

van tor en mugge...

 

De sterren reegnen boven ons,

 

geen keert terugge.

 

Zóo vlieden de uren, éen voor éen,

 

met lief en leed, gelach, geween,

 

in 't eeuwig duister!

 

O reik me uw lippen... Toef geen stond...

 

Ik zoen u oogen, wangen, mond...,

 

maar wilt Gij spreken, - fluister, fluister!

 

 

 

In avonddauw en sterrenschijn,

 

uit voller kelen

 

zit nog een enkel, arm vogellijn

 

zoet, zoet te kweêlen.

 

En 't liedje, dat die vogel zingt,

 

't is of het mijn eigen ziel ontspringt

 

in 't lauwe duister!

 

'k Leef heel een eeuw in éenen stond...

 

O zoen mij, zoen mij wang en mond,

 

maar wilt Gij spreken, - fluister, fluister!

[p. 59]

 

O hart, wat zijt gij arm en bloot,

 

zie! 'k wilde weenen...

 

O hart! wat zijt gij ruim en groot!

 

In u vereenen

 

in éenen stond zich kwaad en goed,

 

en liefde en haat, en zonnegloed

 

en nachtlijk duister,

 

ja, 't heil van 't gansche wereldrond...

 

Lief, kus mij, kus mij wang en mond,

 

maar wilt Gij spreken, - fluister, fluister!