Claribella

[p. 34]

XIV.

'k Ben als een pelgrim! - Op een bloemge baan

rustte ik éen stond! Meedoogloos afgewezen

naar barre streek, waar boom noch bloemen staan,

ga ik mijns weegs, met bleek, beangstigd wezen.

'k Ben U zoo godgansch vreemd! - Voorheen, voortaan

was, blijf ik U zoo vreemd! Wat kunt Gij vreezen?

Is 't al niet dood? Mijn ziel niet gansch genezen,

genezen, - want Gij heet het zoo, - niet ál gedaan?

En toch, o God! Lonkt niet zoo teêr, gij oogen!

'k Heb u zóo lief... 'k Ben u zoo innig goed!

Verwelk nu, bloem; geboomt, gij moogt verdrogen;

blijf stom, mijn ziel! - Maar Gij, lach niet zoo zoet,...

Ik wil uw reinheid, 'k wil uw rust niet rooven!

Och! de eigen eeden kan ik niet gelooven!