Claribella

[p. 20]

IV.

Heel diep en stil én zacht, - heel zacht,

gelijk een verre bladgefluister,

zweeft door den stillen middernacht

een wonder lied door 't zwoele duister.

Diep uit mijn eigen binnenst welt

het machtig óp: - een zoete smarte

nokt in dat lied; - ontembaar zwelt

mij naar de lippen heel mijn harte.

En streelend stijgt en bruist het aan

en wordt tot hemelmelodijen. -

O! wie de woorden kon verstaan,

zou met mij juichen, met mij schreien...;

meejuichen om de wondre hoop,

bloeiend in 't lied als rozekelken,

meêschreien - 't is der wereld loop -

omdat die hoop zoo ras moet welken.

[p. 21]

 

Ik echter luister toe, en tracht

 

den zin aan woorden vast te binden....

 

Wel trilt mijn lip; mijn ziele lacht,

 

maar 't echte woord dárf ik niet vinden;

 

 

 

't éen-echte woord, eenvoudig, puur

 

en streelend als het lentewindje,

 

als schaduw trouw, rein als 't azuur,

 

simpel gelijk een heel klein kindje;

 

 

 

't éen-echte woord, dat, kunsteloos

 

en nauwlijks hoorbaar uitgesproken,

 

toch al den fleur bevat der roos

 

te zaam met al der roze roken;

 

 

 

‘het woord’, dat in éen klank verraadt,

 

wat dagen heeft in 't hart gelegen,

 

dat slechts een zusterziel verstaat,

 

maar 't allerbest toch blijft - ‘verzwegen’!