Het Brabandts nachtegaelken, met zijn driederley gesangh, te weten minne-liedekens, herders-sanghen, ende boertigheden

[p. 124]

Mey-liedeken.

Stemme: Deught-rijcke herderin,, die in.

DEn Mey die komt ons by // seer bly,
Den Winter kout ons nu verlaten heeft,
’t Geboomte dat komt uyt // en spruyt
Door Phoebus, die ons nu sijn warmte geeft;
Dianâs nachten langh // Boreas stuur en strangh
Heeft ons verlaten, in vrolijckheydt leeft,
Den Nachtegael singht // het Geytjen dat springht,
Het Swaluwtjen sweeft.

2. Godt Pan die sat in ’t veldt // en teld’

Sijn Schaepjens die daer weyden in het gras,
Sijn Pijpjen hy doen nam // en klam

[p. 125]

 

Op eenen bergh, daer ’t seer geneugh’lijck was,

 

In d’oogh kreegh hy seer dra // sijn soete Sylvia,

 

Die Coridon ontmoete seer ras,

 

Sy wierden verstoort // hy leyde haer voort,

 

En wierpse in ’t gras.

 

3. Coridon seyd’, komt rust // met lust

 

Mijn soete Sylvia, wat neffens my.

 

Een suchtjen haer ontvloodt // seer groot;

 

Nochtans lonckten haer ooghjens even bly.

 

Coridon sprack haer toe // mijn soete Beckjen, hoe,

 

‘k En bender niet verre, sucht ghy om my?

 

Seght Herderinne // quelt u de minne?

 

Komt klaget my vry.

 

4. Och! neen, ’t en is dat niet // maer siet

 

Mijn Schaepjens zijn verstrooyt hier in dit dal,

 

Een Lammetjen ick hier mis // gewis

[p. 126]

 

’t Is voor mijn herte een groot on-geval:

 

Coridon laet ons gaen // Sylvia blijft wat staen;

 

In ’t ruysschen der bosschen is geen geschal,

 

Niet dan gewoel // van bladertjens koel,

 

Ey! maeckt my niet mal.

 

5. Ick schencke desen Mey // seer vry,

 

Aen een Princesse die mijn hert door-wondt,

 

Die soete Veldt-goddin // der min,

 

Die haer Minnaers vermaeckt tot allen stondt:

 

Maer siet doch eens met lust // hoe dat Coridon kust,

 

Sijn Sylvia mint, sijn herteken toont,

 

Maeghdetjen reyne // lost my van pijne // so leef ick gesont