Het Brabandts nachtegaelken, met zijn driederley gesangh, te weten minne-liedekens, herders-sanghen, ende boertigheden
(1650)–Jan Mommaert–
Auteursrechtvrij
[pagina 106]
| |
Stemme: Herderinne, &c.
AMarillis,
Mijn lieve Veldt-goddinne,
Mijn soete pijn,
Sal dan Phyllis
Noch langher door u minne
Ghemartelt zijn?
Sult ghy my al levend’ in een lijck
door loose treken
Van min-ghebreken
Noch langher steken?
Ey! neen, o Lief, houdt op,
Houdt op, houdt op,
Ach! houdt op, eer ick beswijck.
2. ’t Is gheleden
Ontrent de seven jaren,
O Amaril,
Dat met beden,
Ick aen u quam verklaren
Mijns herten wil;
Even wel ’t is alles te vergheef;
Mijn stadigh suchten,
En droevigh duchten
Acht ghy voor kluchten:
Nochtans ick in die pijn,
Die pijn, die pijn,
In die pijn u niet begheef.
| |
[pagina 107]
| |
3. Hoe veel keeren
Heb ick u Amarillis
Op ’t veldt ghewacht,
Om te leeren
Hoedanigh uwen wil is,
En u ghedacht?
Hoe menigh reys quam ick vermoeyt ghegaen
Door sneeuw en regen
Veel suere weghen,
Al gingh ’t my teghen,
Om u alleen een woordt,
Een woordt, een woordt,
Maer een woordt te spreken aen!
4. Voor mijn lijden,
En langh-besuurde minne,
En spreeckt ghy niet
Dan van scheyden,
En als een Tygerinne
Ghy van my vliedt.
Tsa mijn hert, ’t is langh ghenoech ghedient,
Kont ghy door ’t sterven
Haer niet verwerven,
Wilt droefheydt derven,
En elders soeckt een Lief,
Een Lief, een Lief,
Maer een Lief die weder-mindt.
5. Amarillis,
Als Phyllis u quam groeten
Met soet ghestreel
Siet ghy Phyllis
Ael-weerdigh met de voeten,
Als een te veel;
Daerom wil ick u, o wreede Maeght,
Voortaen verlaten,
En elders praten,
Tot meerder baten:
| |
[pagina 108]
| |
Vaert wel, dan maer eer langh,
Eer langh, eer langh,
Maer eer langh ghy dat beklaeght.
Een kloeck Soldaet,, die vroegh en laet,, Zijn leven waeght,
En voor de eer,, van sijnen Heer,, goê sorge draeght;
Is ’t dat sijn dienst,, met geene winst, versien en werdt,
’t Is wonder, want,, hy in den standt,, van trouw volherdt?
Soo oock een Maeght,, die wordt gevraeght,, in hare jeught,
En langhen tijdt,, nu is ghevrijdt,, op eer en deught:
Is ’t dat sy lacht,, en Minnaers klacht,, voor spijtigh houdt,
Is ’t wonder dat,, sulck spijtigh vat,, blijft on-getrouwt?
Naer ’t duyster hoop’ ick ’t licht. |
|