Liederen voor het vaderland

[p. 143]

De weldenkende minnaar.

Wijze: ô Zielverrukkende avondstond!

Geen weidsche pracht verrukt mijn ziel,

Geen rijkdom vleit mijn oog;

Mijn roosjen! die door deugd beviel -

Ons hart stemt even hoog.

De rijke milkas boodt zijn' schat,

Al vleiend voor uw hand;

Maar 't hart, dat ik voorlang bezat,

Bleef aan mijn min verpand.

Neen, roosjen! neen, geen blinkend stof

Teelt waare zaligheid;

't Geluk woont aan geen vorstlijk hof,

Waar schijn de zinnen vleit.

[p. 144]

 

De Deugd, die ons genoegen voedt,

 

Mijn roosjen! kroont ons lot;

 

Al streelt geen mollige overvloed,

 

Wij smaaken 't reinst genot.

 

 

 

Geen kroonjuweel geeft majesteit,

 

Als 't vuige snoodheid siert;

 

Neen, de onschuld geeft bevalligheid:

 

Mijn meisjen zegeviert. -

 

 

 

Zij zegeviert op dartlend schoon.

 

Mijn roosjen! een teedre lonk,

 

Een lonkjen spreidt uw ziel ten toon -

 

Uw ziel, die hemelvonk.

 

 

 

Uw vriendlijke aard, zo zacht als groot,

 

Verrukt mijn gloeiend hart;

 

Mijn hart - dat moedig ramp en dood

 

Voor roosje en Vrijheid tart.