Liederen voor het vaderland

[p. 73]

Lentelied.

Wijze: Filis vol aanminnigheden!

Lieve Lente! uw gulle lachjens

Bannen vleiend loome rust;

Daar gij heel natuur weêr zachtjens

Uit haar doodslaap wakker kuscht.

Nijvre vlijt droogt bange traanen.

Zuchtende armoê schreit niet meer.

Blijdschap daalt in bosch en laanen

Vrij op duivenwiekjens neêr.

[p. 74]

 

Blijde Lente! uw lieve lonkjens

 

Vleien elk gevoelig hart.

 

Vriendschap spreidt haar offervonkjens.

 

Vreugd verdrijft de wreedste smart.

 

 

 

Grievend leed en noorsche zorgen

 

Zijn in 't mollig groen versinoord;

 

Wanhoop wijkt, daar elke morgen

 

Troostend op den grafzerk gloort.

 

 

 

Milon zag zijn Zielbeminde

 

Hier aan 't zwijgend graf vertrouwd,

 

Weenend zucht hij: ‘slaap selinde!

 

Slaap in 't eensaam dennenwoud!

 

 

 

Hier is 't heiligdom der Hefde -

 

Der gevoelige natuur;

 

Min! die hier mijn' boezem griefde,

 

Min! hoe blaakt uw godlijk vuur!

[p. 75]

 

Dik werf hebben wij de blijheid

 

Der oprechtste deugd gesmaakt;

 

Slaap selinde! de eeuwge Vrijheid

 

Wenkt, als ge aan mijn zijde ontwaakt.

 

 

 

Als de onsterflijkheid deze aarde

 

Met onwelkbre bloemen strooit,

 

Dan verrijzen wij, mijn Waarde!

 

Met den krans der min getooid.’

 

 

 

Zachtgebogen morgenstraalen

 

Schildren hier den levensblos -

 

Doen het gras met paerels praalen,

 

En verspreiden troost door 't bosch.

 

 

 

Cloë zag 't aanminnigst wichtjen

 

Sterven aan haar moederhart;

 

't Pas ontvlammend levenslichtjen

 

Zwichtte voor de wreedste smart.

[p. 76]

 

Cloë zet zich weenend neder,

 

Mengt haar traanen met den daauw;

 

Cloë roept haar' zuigling weder,

 

Maar omhelst een ijdle schaâuw.

 

 

 

't Schemervallig licht kweekt schimmen.

 

Cloë voelt haar ziel gestreeld,

 

Waanend, dat, wáár straalen glimmen,

 

't Wichtjen nog met Englen speelt.

 

 

 

Cloë! ja, de vriendlijke Englen

 

Waaken voor uw schuldloos wicht;

 

't Leert reeds paradijsloof strenglen,

 

't Klapwiekt reeds in 't eeuwig licht.

 

 

 

Lieve Lente! uw gulle lachjens,

 

Streelen wanhoop zelfs in rust;

 

Daar gij droefheids traanen zachtjens

 

Troostend van haar wangen kuscht.