Liederen voor het vaderland

[p. 17]

De bruid.

Wijze: Laatstmaal als ik in 't maisaisoen.

Wat is mij al geluk voorspeld!

Elk spreekt van heil en vreugd;

Maar ach! toch wordt mijn hart bekneld:

In 't bloeien van mijn jeugd

Is reeds mijn lot bepaald;

Mijn hart heeft niet gedwaald:

Geen eigenbaat, geen woest geweld

Heeft hier gezegepraald.

[p. 18]

 

Neen eelhart - neen! de reinste min

 

Ontvlamt mijn vrije ziel;

 

En gij, ge omhelst een hartvriendin,

 

Die u volmaakt beviel:

 

Maar ach! 'k voel al 't gewigt

 

Van elk' gevergden pligt,

 

Dien ik voor Gade en Huisgezin

 

Eerlang met vlijt verrigt. -

 

 

 

Met vlijt gewis! - maar zo mijn moed

 

Door al die zorg bezwijkt? -

 

Ja, Huwlijkstaat! de hoop is zoet -

 

Doch 't waar genoegen wijkt;

 

De zorg bewolkt mijn jeugd;

 

ô Vrijheid! al mijn vreugd! -

 

ô Vrijheid! ja uw invloed blijkt,

 

Gij zweeft langs 't pad der deugd.

[p. 19]

 

Mijn eelhart! 'k heb u vrij bemind,

 

Uw liefde is al mijn roem;

 

Gods trouw, die onze ziel verbindt,

 

Plant de eeuwge lentebloem.

 

De angstvalligheid verdwijnt,

 

Mijn blijde heilzon schijnt,

 

Als ik mijn eelhart echtvriend noem -

 

Geen hemelweliust kwijnt!

 

 

 

Ik voel geen kluisters, neen! - ons hart -

 

Ons hart smelt vrij in één;

 

De zachtste banden baaren smart -

 

Onze echt baart zaligheên.

 

Voor eeuwig is ons lot

 

Vereenigd - liefdrijk God!

 

Een min, die dood en wissling tart,

 

Schenkt ons het rijkst genot.