Lessen en liederen eener moeder

[p. 186]

Morgenstond.
(Parodie).

Nauw heeft de klok geslagen
Drie, in den morgenstond,
Of met zijn kaars en blaker
Gaat fluks de slotvoogd rond.

Hij stoot nu al de slapers
Met groven vuiststomp aan;
Dat is bij hem het teeken,
Waarbij men op moet staan.

Zijn stem paart aan zijn stooten
Een zeer onzacht geluid,
En dra zijn knechts en meiden
Alom de bedden uit.

Die onder 't dak vertoeven,
Waar 't blaast en tocht en loeit,
Of huizen in de stalling,
Door zwoele lucht gebroeid, -

Ze zijn uit dek en deken
Ras allen opgestaan
En trekken, schoon nog geeuwend,
Met haast de kleêren aan.

En, heeft het vier geslagen,
Dan gaat, met vlugge schreên,
De wakk're en strenge meier
Door alle stallen heen.

Dan loopt, in de onderrokken,
Een schaar van meiden toe;
Ze hurken ijlings neder
Elk' bij haar eigen koe.

[p. 187]

 

De vleezige armen weren

 

Zich flink met blok en nap;

 

En bolle wangen zwellen

 

Uit d' omgeknoopten lap.

 

 

 

En, heeft het vijf geslagen,

 

Dan komt de Heer beneên,

 

In stap en houding statig,

 

Zijn luiden om zich heen.

 

 

 

Een petje dekt zijn haren,

 

Zijn lijf een jagersrok,

 

En onder 't voortgaan zwaait hij

 

Een dikken wandelstok.

 

 

 

De glans der morgenstralen

 

Speelt over hof en land; -

 

De Vrouwe, voor het venster,

 

Wuift groetend met de hand.

 

 

 

En iedre knecht is bezig

 

En weert zich wat hij kan;

 

Ze rijden langs den meester

 

Met net getuigd gespan.

 

 

 

Stalmeester, slotvoogd, meier

 

Staan om den Heer in 't rond;

 

En wat hij wil op heden,

 

Dat fluistert thans zijn mond.

 

 

 

Dan brengen zij het verder,

 

Tot ieder 't heeft verstaan:

 

Men zal vandaag op ‘'t nieuwland’

 

Aan 't haverzaaien gaan.

[p. 188]

 

Zoo is de loop der dingen

 

Op 't groote riddergoed,

 

Een loop, die elken morgen

 

Zich weêr herhalen moet.