Lessen en liederen eener moeder

Paasch-hoop.
(Aan eene verlatene).

Gij draagt in uwen boezem
Een diep en donker graf,
En stil en zwijgend daalden
Uw wenschen daarin af.

Uw lot was van genieting
Een reine en rijke bron,
Uw hart was, door de hope,
Een wereld vol van zon.

Te kort scheen u het leven
En de aard niet ruim genoeg,
Voor 't heil, dat, u ten beste,
De Toekomst bij zich droeg.

En toen zoo wreed uw hope
Zich toonde als waan en schijn,
Toen spraakt gij, vroom-deemoedig:
‘'t Heeft niet zoo mogen zijn.’

[p. 174]

 

Zoo hebt gij veel, waar vroeger

 

Uw hopend hart aan hing,

 

In 't graf al neêrgelaten

 

Der ‘zelfverloochening’.

 

 

 

En uw geloof aan vreugde

 

En aan geluk vervloog; -

 

Wij zien dat en de deernis

 

Brengt tranen ons in 't oog.

 

 

 

Maar toch, wat leed u drukke,

 

Wat blijdschap u ontvlood,

 

Toch is er één geloof nog,

 

Dat troost biedt in den nood.

 

 

 

't Geloof, dat van verrijzen

 

En wederzien gewaagt,

 

Hervinden van de vreugde,

 

Die eens werd weggevaagd.

 

 

 

Wat lang reeds in de diepte

 

Van 't hart begraven lag,

 

Zal 't ook niet mogen hopen

 

Op zijn verrijz'nisdag?

 

 

 

O! als ge eens in ééne ure

 

Dat alles wedervindt,

 

Wat gij verlangd, gehoopt hebt,

 

Genoten en bemind!

 

 

 

O! als na zooveel smarte

 

En na zoo langen nacht,

 

De vreugd, 't genot, de liefde

 

Weêr wordt aan 't licht gebracht!

[p. 175]

 

Gedachte, die zoo sterkend

 

En zoo weldadig is:

 

Eens komt, ook voor het harte,

 

't Feest der verrijzenis!