Lessen en liederen eener moeder

Troost.

Reeds dikwijls heb ik er over nagedacht, waarom de gave der vertroosting menigen mensch boven alle anderen eigen is, en waarom deze gave niet, volstrekt niet in evenredigheid is met den graad van ons medegevoel.

Het komt mij voor, als of de innigste deelneming, en de geschiktheid om te troosten, geheel verschillende zaken moeten zijn, ja bijna geheel niet met elkander kunnen bestaan.

Kan ik dan gelooven, dat een bijna vreemde persoon de smart mijner dierbare betrekkingen dieper zou kunnen gevoelen, dan ik? - - en toch sta ik sprakeloos en kan geen woord van troost vinden; terwijl de lippen van dien vreemde daarvan over-

[p. 53]

vloeien, terwijl 't hem vergund is, wat mij, hoezeer ik daarnaar vol angst smachten moge, ontzegd blijft.

Hoe menigmaal kan, bij voorbeeld, een geestelijke, die niet de bijzondere vriend van een lijdende is, en die door diens leed niet dieper wordt getroffen, dan door de smart van duizend anderen - hoezeer kan die dikwerf met zachten troost de geschokte ziel oprichten en verheffen!

Ja, ik geloof het zeker; men moet in staat zijn, zich boven de smart van vreemden te verheffen, zoo men hun troost brengen wil. De waarachtigste, oprechtste deelneming, die het vreemde leed medegevoelt, die daardoor dieper getroffen en geschokt wordt, dan door 't eigen leed, is vaak het minst tot troosten in staat.