|
| |
Liedeken ter eeren van de heylighe Barbara Maghet, ende Martelaeresse, Patroonersse om een salige doodt te vercrijghen.
Stemme: Adieu mijn huys, mijn ouders, en mijn vrienden.
D'Heylige Dryvuldigheydt heeft my vercoren,
Ach! Metselaer, eert dit weerdigh getal,
En maeckt hier noch in desen hoogen thoren,
Een derde venster (die verlichten sal)
Ter eeren mijnen Godt, en sijne dry Persoonen,
Die in het werck, sullen dan verthoonen.
O Barbara! dit sal u kosten 't leven:
Ick ken de vreetheyt van u Vader wel,
Die aen sijn gramschap gheenen toom sal geven,
Want op de Chistenen is hy soo fel,
Dat men u naer de Wet des Keysers niet sal spaeren,
| |
| |
In sulcken teere ende jonge jaeren.
Wanneer Dioscorus was t'huys gecomen,
Sach 't Cruys in de Pilaer gesneden staen,
En heeft de derde raem daer oock vernomen,
Hierom sprack straffelijck sijn Dochter aen:
Hoe sy 't geloof hier moest der Christenen versaecken,
Oft dat hy van haer Bloedt een badt sou maecken.
s' Antwoorde: Vader, doet naer u vermogen,
Ick sal volbrenghen, dat my Godt gebiet,
En wel den Sabel van u handt gedoogen,
Maer Christus die sal ick verlaeten niet:
Hy gaf om mijne Siel, sijn alder-dierste leven,
Soo wil ick dan voor hem het mijne oock geven.
Dioscorus die wiert geheel ontsteken,
En dede sweeren oock den President:
Dat hy hem van sijn Dochter soude vreken,
En die doen sterven naer seer groot torment.
Waerom den Rechter ded' haer in 't Paley op-hangen,
| |
| |
Daer sy veel swaere slaegen heeft ontfangen.
Wanneer hy noch liet openen haer zijden,
En die met tortsen branden, in wat smert
Sy Jesus minnelijck ghebenedijden,
Die rusten in het midden van haer hert.
Om wiens liefde sy noch heeft de pijn gheleden,
Als haere Borsten wierden af-gesneden.
Daer naer is sy geleyt naeckt lanckx de straeten,
Maer badt aen die de Hemelen bedeckt
Met wolcken: wilt my nu toch niet verlaeten,
Op dat geen Heydenen worden verweckt
Tot sonde, en hier door uwen naem blasphemeren,
O Heer! laet over hun my triumpheren.
Haer wiert doen uyt den Hemel toe-gesonden
Van eenen Engel 't wit blinckende kleet,
Doe oock genesen heeft al haere wonden,
En seyde: maeckt u tot de Croon bereet.
Ghy sult naer desen strijt becomen de victori',
| |
| |
En gaen met Christus dan in sijne glori'.
Sy heeft het vonnis van de doodt ontfangen,
En booghde haeren hals hier onder 't sweert,
VVelck den Vader op-hief met verlangen,
Die Beul van sijne eygen Dochter weert.
VViens Martelie hem noch niet kost versaeden,
Maer socht sijn handen in haer Bloedt te baeden.
Dit gaet, ô Mensch! te boven alle wonder,
VVaer sach men eenen Vader oyt soo fel?
Maer Godt versloegh subiet hem door donder,
En wierp die in het diepste van de hel:
Siet hoe gelukich dat sijn Dochter 't leven eynden,
Daer hy sal wesen altijdt vol elleynden.
O Barbara! wilt nu voor ons verwerven,
Dat wy van Donder blijven on-geschent,
En sonder Biechten niet komen te sterven,
Noch het Hoogh-weerdigh Heylich Sacrament.
Bidt dat ons Godt voor een haestige doodt bevrijden,
| |
| |
En met u eeuwelijck by hem verblijden.
FINIS.
|
|
Auteursrechtvrij