Het eensaem tortel-duyfken rustende op den aenghenaemen rooselaer gheplant in't hemels lust-hofken
(1694)–Catharina van der Meulen–
Auteursrechtvrij
[pagina 170]
| |
Den pols sijn roeren niet en heeft.
Een duyster wolcke komt bedecken,
Ende hier breken mijn gesicht,
O Heere! wilt toch niet ontrecken
Aen mijne Siel het Hemels licht,
Want 't achter-dencken doet my pijn,
Oft ick oock sal behouden sijn.
De ijdel vreughden, en genuchten,
Die ick op d'aerde heb gepleeght,
Sijn nu verkeert in bitter suchten,
Ach! Menschen, dit wel overweeght,
Terwijlen gy hier hebt den tijdt,
Die ick om goet te doen ben quijt.
Wat helpen nu de hooge staeten,
Wellusten, rijckdom, edel bloet?
Die my te saemen gaen verlaeten,
En daer ick soo af-scheyde moet,
Niemant kan Godt hier weder-staen,
| |
[pagina 171]
| |
De schult des doots moet sijn voldaen.
Had' ick gestiert al mijn gedachten
Naer 't heylich Cruys van u, ô Heer!
In plaets van daegen, ende nachten
Te soecken s'werelts lof, en eer,
Soo sou de doodt aen mijn gemoet
Den door-ganck sijn tot 't eeuwich goet.
Den Helschen Satan komt bestrijden
Mijn Siele nu in desen noot,
Die hy benout lanckx alle zijden
Met wanhôp' om de sonden groot,
Die ick in 't leven heb gedaen,
En mede moet ten oordeel gaen.
Dit doet my schudden, ende beven,
Mijn hert dat wordt soo seer bevreest
Om hier den lesten snack te geven,
Ontfanght, ô Jesu! mijnen geest,
Want in u wonden ick betrouw
| |
[pagina 172]
| |
Versoeckende oprecht berouw.
FINIS. |
|