|
| |
Liedeken van de bitter Passie ons Heere Iesu Christi, voor den goeden Vrijdagh.
Stemme: Ick groet u eensaem wout.
KOmt nu minnende Bruydt, en blijft niet lange staen,
Wilt naer het Hofken gaen,
Hoort daer weemoedigh aen
't Droef geluyt: om 't Vaderlijck besluyt,
Van uwen Heer, Hy roept soo seer:
Mijn Siel in desen noot, is droevigh totter doodt.
Ach Vader! mochte gaen den Kelk nu voor by,
Slaet eens u oogh op my, en siet hoe dat ick strij:
Maer den geest en vreest niet het tempeest,
Sonder verschil, is 't uwen wil,
| |
| |
Soo ben ick hier bereet, te lijden al dit leet.
Het bloedigh sweet loopt uyt, en valt op d'aerden bloot,
Komt, komt, ô Sondaer groot!
Van u hert, ontfanghende sijn smert,
Want hy bereyt is voor u feyt
Te gheven al sijn Bloedt, komt komt dan met ootmoet.
Hoe bitter is de vrucht van dien wijngaert-stronck,
Waer dat de druyf aen-honck, die onsen Heer ontfonck.
Sal dan Mensch, noch wesen uwen wensch,
Te hebben hier, soo veel plesier,
Daer ghy den Schepper siet, voor u in dit verdriet?
O stercke Samsons kracht! hoe light gy ne'er gevelt
Soo deirelijck gestelt? de liefde is 't gewelt.
Die u doet hier wentelen in Bloedt:
Al ons misdaeden groot, schuldigh d'eeuwighe doodt.
Siet! den Verrader is van nu af op de baen,
| |
| |
Hy komt met troupen aen het Hofken in ghegaen,
En Jesus, gedooghende den kus
Van Judas, daer versuchte swaer,
Om dit verloren Kint, dat hy soo seer bemint.
Hoort, Christus spreckt hem aen:
Die sterven gaet voor u? ô droevighen Adieu!
Beter waert, dat ghy noyt op de aert
En had' geweest, gelijck men leest,
Als dat mijn Heyligh Bloet niet daelt op u gemoet.
Doen wiert den Heer van al hier in het openbaer
Ghevanghen van de schaer, die quam met Judas daer.
Dese Son sy trecken door Cedron
Met groot gewelt (als wordt gemelt)
En van dit boose ras geleyt soo naer Annas.
Daer staet Godts Majesteyt voor het geestelijck recht,
En eenen dienaer slecht, den alder-stoutsten knecht
Niet ontsagh hier den kinneback-slagh,
| |
| |
Gheheel verwant, met d'ijs're hant
Te geven aen den Heer, als hy sprack van sijn leer.
In 't Hof van Cayphas, verloochent Petrus daer
Christus dry mael voor haer, met eenen eet seer swaer,
Maer den haen die heeft van stonden aen
Twee mael ghekraeyt, en Petrus schreyt
Door een rouwigh beklagh, want den Heer hem aensag.
Mijn Siele staet verbaest! siet hoe in desen nacht,
De Goddelijcke macht, van jeder wordt veracht,
Cayphas besweert hier Christus ras
Uyt boosen haet, voor sijnen raet,
En vraeght: seght oft ghy sijt Godts Soon, dat hy belijt.
Doen scheurde Cayphas sijn kleet heel geturbeert,
En roept: hy blasphemeert, wat worter meer begeert?
Leyt hem uyt, Pilatus het beduyt,
Dat naer de Wet, voor ons gheset,
Om sijn misdaeden groot, hy sterven moet de doodt.
Pilatus vint geen schult, tuyght sijn on-nooselheyt,
| |
| |
Van dat men Hem op-leyt: maer als'er wordt geseyt,
Laet hem gaen, soo sult ghy niet meer staen
In Keysers min, doet haeren sin,
Den Heer geesselt, en kroont, die hy doen heeft vertoont.
De vreetheydt gaet noch voort, van het Jodtsche ghespuys,
Sy roepen met gedruys: hy moet hanghen aen 't Cruys,
Mensch, hoort nu wat Christus lijdt voor u,
Die noch verlanght, ende ontfanght
Met sulcken liefde groot, het vonnis van sijn doodt.
Dit Lammeken is dan naer de slach-banck gegaen
En laet aen 't Cruys hem slaen: al d'Elementen staen
In het swert, de Son verduystert wert,
De Aerde beeft. Komt mensch! en geeft,
Oock een ghemorselt hert aen Godt voor sijne smert.
FINIS.
|
|
Auteursrechtvrij