Den Aenghenaemen rooselaer geplant in den hof van den heylighen vader Dominicus
(1707)–Catharina van der Meulen–
AuteursrechtvrijStemme: Godt honck aen't Cruys. (oft) Claris est belle.MYn ziele, komt wilt naer het Hofken treden,
Stort daer in met den Heere u gebeden,
| |
[pagina 175]
| |
Hy schudt en beeft, siet dat ghy hem hier gheeft
Een treurigh herte vol van mededooghen,
En met ghemoet uyt liefde soet,
Om 't bloedigh sweet daer mede af te drooghen,
Doet afstant van u sonden groot,
Waerom den Heer is droevigh tot der doodt.
Hy leyt ghestreckt voor u plat op de aerden,
Om 't Cruys van sijnen Vader te aenvaerden;
De natuer lijdt, siet mensch dat ghy oock zijt
Die daerom 't lijden niet en soeckt te vlieden,
En dat u stem, dan spreeckt tot hem,
Laet Jesus uwen wil in my gheschieden,
Maeckt dat ghy altijt weest bereyt
Wanneer het Cruys u hier wort op-gheleyt.
Den Enghel quam om Christus te verstercken,
Maer hy sal selver doen met u de wercken,
Want ghy in smert met hem vereenight wert,
En door den invloet van sijn teer ghenaeden
| |
[pagina 176]
| |
Sal hy u hier, door soet bestier
Oock met sy selven dan altijdt versaeden;
Siet dat ghy hem u herte gheeft,
En dat'er niemant anders plaets in heeft.
Daer komt ghegaen ras Judas den Verrader,
Maer Jesus doet als eenen goeden Vader,
Die hier nu vint een boos verloren Kint,
Hy ambrasseert en neemt hem in sijn ermen,
Om soo het hert, dat was verhart
In sijne liefde weder te verwermen,
En spreckt, ô Juda! mijnen vrint,
Hoe levert ghy my die u soo bemint?
Kost Christus hem meer liefde noch bewijsen,
Als met sijn heyligh vleesch en bloet te spijsen?
Die toen wel wist dat hy vol argelist
Gonck van't verraert de Pharizeén spreken,
Waer zijt ghy mensch die met revensch
Het minste woordeken begeert te vreken
| |
[pagina 177]
| |
En blijft dan niet meer afgekeert,
Soo u den Heer met sijn exempel leert.
Godts Majesteyt van ieder een verlaeten
Staet in het midden onder de Soldaeten,
'tOnnoosel Lam, dat om ons sonden quam
Van boven uyt den Hemel neder-daelen
Men hier nu bint, ende begint
In desen nacht seer vreedelijck t'onthaelen:
Komt, komt, ô mensch! versoet sijn smert
Met een ootmoedigh en sachtmoedigh hert.
Als David was voor Absalon gaen vluchten
Gongh langhs de beke met veel droeve suchten
Doen van Cedron, daer dese suyver Son,
Wort door ghesleypt, en schandelijck ghetrocken,
Sult ghy de eer noch soecken meer,
Laet tot verkleyningh dit u mensch aenlocken,
Moest Christus in sijn rijck soo gaen
Wilt ghy dan naer den wegh van hoogheyt staen?
FINIS. |
|