Maas-Sluysse meeuwe-klagt,
(1735)–Frank Metaal–
Auteursrechtvrijbehelzende verscheide geestelyke gezangen en gedichten met noch een korte aanmerkinge over de tegenwoordigen liefdeloozen tyd, waar inne de ware liefde nauwelyks te vinden is
[pagina 11]
| |
Psalm 28: vers 6.Gelooft zy de Heere want hy heeft de stemme myner smeekinge gehoort: de Heere is myn sterkte, ende myn schilt, op hem heeft myn herte vertrouwt, ende ik ben geholpen, dies springt myn herte van vreugde ende ik zal hem met myn gezang loven.
| |
Stemme: Belle Iris.1.
O Wat ben ik dankbaerheyt!
Aan de Heere altyd schuldig,
Voor dat hy zoo zorrigvuldig,
Mijn zijn hullip heeft bereyt,
Daar wy lagen om te vissen,
Met een Hoeker van Maes-Sluys,
Omtrent Dogger-zant was 't gissen,
Daer wy kregen zwaar gedruys.
2. Als men zestien hondert Iaar
Drie-en-tachtig heeft geschreven,
Maar ik by na dood gebleven,
Door een grooten storrum zwaar,
Die de Zee zoo op deed rysen,
Dat zy quam tot uyt de gront,
| |
[pagina 12]
| |
Ach! mijn hart dat schynt te yzen,
Als ik denk hoe dat het stond.
3. 't Was de zeventiende nacht,
Van des Febers koude tyden,
Doen wy raakten in groot lyden,
Door de See haar sterke kracht;
So wy lagen om te rusten,
Quam de zware slag ons aan,
Die den slaap geheel uytblusten,
4. O wat angst! wat vrees, wat schrik
Bracht die slag doe in ons harte,
Iong en oud, 't was al vol smarte,
En dat in een oogenblik,
't Schip dat raakte zeer aan styken,
En het zonk vast na beneen,
Oud en jong dat wierden lyken,
En ik bleef noch maar alleen,
5. 'k Raakt achter in de koot,
Voor het spoele vande baren,
Daar my God doe ging bewaren,
Tot dat hy my weer ontsloot:
't Water was mijn bed en deeken,
Dat my quam tot aan de kin,
Veel elenden en doods streken,
Quamen mijn gedachten in.
6. Och hier had ik niemand meer
Die ik mijne nood kon klagen,
Of om hullip en raad vragen,
Dan alleen mijn God en Heer,
Die my wonder quam versterken,
't Onweer bleef noch even strak:
't Water zwol zoo hoog als kerken,
't Spoelde dikmaal over 't wrak.
| |
[pagina 13]
| |
7. Als ik dus drie uyre lang,
Van de golven was geslegen,
Heb ik meer onheyl gekregen,
Dat my maekte droef en bang,
Want de rotten wel te degen,
Sogten op mijn hooft te zijn,
Om haer voedsel seer verlegen,
En dat sochten zy van my.
8. Och het was de nood zoo swaer,
Dat ik die niet kan uytspreken;
Doch mijn God is niet geweken,
Maer hy quam tot my nog naer,
En hy bracht in mijn gedagten,
Dat ik haer sou grijpen aen,
Doe greep ik met al mijn krachten,
Soo dat ik haer overwan.
9. Als ik dus op 't water lag,
Quam een Kabbeljauw nog swemme,
Dichte by my dog seer temme,
Die ik voor mijn oogen zag,
Sy was eerst van ons gevangen,
Maer doe weder los en vry,
Doch sy bleef by my niet lange,
Maer sy swom weer weg van my.
10. Sonder honger sonder kou,
Liet my God de Heer doe blijven,
En alleen in in 't water drijven:
Vol van angst en grooten rouw,
Dan eens boven dan eens onder:
Want het Meer was seer ontstelt,
Duyzentmael is 't over wonder,
Dat ik dit nog heb vertelt,
11. Somtijds sliep ik nog een reys,
Dog het was met sware droomen,
| |
[pagina 14]
| |
Want de ysselyke stromen
Storten my dik over 't vleys:
Ach ik kan het niet beseffen,
Hoe het met my is gegaen,
Wist ik het eens regt te treffen,
'k Sou 't u beter doen verstaen.
12. Als den tyd was omgesteld
Van de een en sestig uyren,
Die ik moest seer droef bezuren,
Heb ik agt Schepen geteld,
Want het weer was af genomen,
En sy hadde zeyl gemaekt,
Kort daer aen heb ik bekomen,
Dat 'er zeven was geschaekt.
13. Doe was het getal seer kleen,
Doch genoeg om my te vissen,
Ach ik dagt het sal nu missen:
Dus sat ik verstyft van leen,
Boven op het achter-ende,
Dat doe weynig boven dreef,
Daer ik my had na gaen wende,
En zeer droevig sitten bleef.
14. Och hier sat ik heel verslooft,
Nat, en aen mijn onder kleere,
Dat my seer begon te deeren,
Want ik had ook niet op 't hooft:
Styf van leeden hol van oogen,
Daer ik nogtans strak mee keek,
Na verlossing was myn pogen:
Want mijn herte schier besweek.
15. Doch sy quamen soo dicht,
Dat de jongste binnen boorde,
Sprak met afferante Woorde,
Och ik sie in mijn gezigt
| |
[pagina 15]
| |
Wat gewemel, Wat bysonder,
't Schijnd wel of het was een mens,
Yder keekt en dagt haer wonder,
Dog sy sagen 't ook na wens.
16. Doe spoeyden sy haer seer ras,
Als sy my ter degen sagen,
Yder van haer was verslagen,
Maer seer vaerdig op dat pas,
Om my daer van af te halen;
Doch ik riep vast om een lyn,
Die ik kreeg doe ging ik dalen,
In de Zee met schrik en pijn.
17. Och zy haelden myn zo scheep,
't Was haer al te saem groot wonder,
Want het wrak was byna onder,
Dat haer herte schier toe neep.
O dit is wonder van den Heere,
Want gy zijt door hem gespaert,
Riepen zy u kond niet deere,
Doen gy soo vol rampen waert.
17. 'k Was met haer nog op de Zee,
Dartien dagen ende nachten,
Eerst my te Landen bragten,
Doch wy quamen op de Ree,
Waer van wy uytgezeylt waren,
Doen kreeg ik seer veel geluk,
't Was God wil u lange sparen,
En bevryden voor meer druk.
19. O wat den grooten God,
In den nood niet al uytregten?
Want en kan hy niet doen slegten?
Wat en maekt hy niet tot spot?
O hy doet de Zee verheffen,
En hy maekt die weder stil,
| |
[pagina 16]
| |
't Moet doch alles voor hem effen,
Reysen, dalen, na zijn wil.
20. Oorlof nu voor het lest,
Die de Zee noch moeten bouwen,
Wilt doch vast op God betrouwen,
Want hy is een sterke vest,
Waar voor alles zich moet buygen,
In den Hemel, en op Aardt,
Ik moet van zijn kracht getuygen,
Daer hy my door heeft bewaart.
|
|